حدود سه سال پیش به پیشنهاد پسردایی همسری تصمیم گرفتیم سفری زیارتی سیاحتی به سوریه داشته باشیم. حالا فکر کنین من تازه ارشد قبول شده بودم و تازه کلاسها شروع شده بود. منم که بچه مثبت همیشه فکر می کردم اگه کلاسا رو بپیچونم چه اتفاقی می افته و چه چیزا که از دست نمی دم... ولی دیگه هرچی بود انقدر تو گوشم خوندن که همش یه هفته س و چیزی نمیشه و اینا تا بالاخره راضی شدم البته تو این سفر قرار بود پسردایی همسری و خانومش، همینطور یک زوج دیگه از دوستان مارو همراهی کنن. همه مادام موسیو و بدون بچه هامون به این سفر رفتیم. البته خب بچه های من بزرگ بودن و مامان بزرگ اومدن کنارشون که خیلی هم تنها نمونن. و اما اون دو زوج دیگه بچه هاشون سن راهنمایی و دبستان بودن و خلاصه اونها هم طبق معمول بچه هاشون رو به مامان بزرگا سپرده بودن.

این رو هم بگم که پسردایی همسری (مجید) با یه تور هماهنگ کرده بود که به سوریه بریم که وقتی با همراهان خودمون توی هواپیما آشنا شدیم دیدیم اصلا تیپ و سن ما به اونا نمی خوره! همونجا با هم تصمیم گرفتیم در طول سفر همه رو بپیچونیم!

وقتی هواپیما توی دمشق بدون دردسر فرود اومد بعد از تحویل گرفتن چمدونهامون راهی هتل قصر الضیافت شدیم یعنی محلی که این تور برای استقرار ما در نظر گرفته بود. این هتل نزدیکی حرم حضرت زینب واقع شده بود طوریکه می تونستیم پیاده به حرم بریم و زیارت کنیم. ولی خب جای خوبی نبود کلا حرم حضرت زینت توی محله ی فقیرنشینی قرار داره و نسبت به بیست سال پیش که من برای اولین بار برای زیارت رفته بودم بازم محقر بود و خیلی بهش نرسیده بودن ولی خب حرم حضرت رقیه در محله ی بهتری واقع شده و همینطور حسابی به این حرم رسیدن و وسعتش دادن. هنوزم نقاشای ایرانی در حال تزیین و نقاشی سقف های این حرم بودن زمانی که برای زیارت به اونجا رفته بودیم.

شانسی که آوردیم این بود که یکی از دوستای همسری مقیم سوریه که البته از طرف شرکت ایران خودرو در اونجا مشغول کار بود ماشین سمندی در اختیارمون گذاشت و خودمون تصمیم گرفتیم جدا از آدمای تاریخی تور به گشت و گذار و همینطور زیارت بپردازیم. تو این یک هفته ای که اونجا بودیم، متوجه شدیم که توی شهر دمشق چیزی به اسم کد پستی وجود نداره! و هر بار که می خواستیم آدرس بپرسیم همه شون می گفتن دنبال من بیا! اوایل می گفتم عجب آدمای مهربونی داره اینجا تا مهمون رو به مقصد هدایت نکنن دست بردار نیستن! در صورتی که خودشون هم خیلی نمی تونستن آدرس دقیقی به آدم بدن!

حالا پرسیدن آدرس که خودش خاطره ای شده بود برامون. اولا به ندرت انگلیسی می دونستن و اونم فقط جووناشون تا حدی. مجید هم که خیلی دوست داشت همش خودش تور گاید ما باشه! خیلی بامزه آدرس می پرسید! تصور کنید ماشینی که شش نفره نشستیم توش( کنار راننده دو نفر می نشستیم) معمولا هم همسری رانندگی می کرد بخاطر اینکه گواهی نامه بین المللی داشت. مجید از طرف می پرسید که دیس طریق؟ نصفی انگلیسی و نصف عربی ! ما هم می زدیم زیر خنده ! هنوزم سر به سرش می زارم راستی مجید آقا دیس طریق؟ کلی می خندیم.

از اونجایی که یه روز غذایی که تور محترم آماده می کرد رو امتحان کردیم و بسیار مزخرف بود، تصمیم گرفتیم فقط صبحانه مهمونشون باشیم و ناهار و شام رو خودمون بیرون می خوردیم. دوست همسری آدرس چند تا رستوران خیلی خوب رو بهمون داده بود و هر بار یکی رو انتخاب می کردیم. یکیش که خیلی برامون خاطره انگیز شد تو یه محله ی خیلی قشنگ واقع شده بود که الان اسمش یادم نیست، فقط یادمه که مدیریت اون فرانسوی بود ولی غذاهای سوری و عربی سرو می کرد ولی سبک محله و رستوران به سبک فرانسوی بود. اولا توی فضای باز و باغ مانند بود که خیلی خیلی زیبا بود و تازه دو طبقه بود و بالکن طبقه ی بالا رو باید از قبل رزرو می کردی که ما نمی دونستیم بنابراین یه میز همون طبقه ی اول برامون آماده کردن. حالا تصور کنید ما از بعدازظهر توی شهر چرخیدیم و خرید کردیم و خسته و مونده فقط می خوایم یه غذای خوب بخوریم. ولی وقتی از در وارد شدیم دیدیم به به بقیه چقد تیپ زدن و خوشگل کردن و انگاری اومدن عروسی نه رستوران! موسیقی زنده ی عربی هم که برقرار بود. ما شش نفر هم با شوخی و خنده سر میزی که راهنماییمون کردن جاگیر شدیم. همسری از گارسون خواست لیست غذاها رو برامون بیاره و ازش راهنمایی خواست که کدوم غذاها بیشتر به مذاق ما ایرانی ها خوشایند تره و با مشورت  با ما یه سری غذاهایی رو سفارش داد و الحق که همه شون خوشمزه بودن. نکته ی جالب اینکه سر میز میوه همیشه بود. حالا همگی هوس دسر هم کرده بودن. منم همش به همسری می گفتم پول کم نیاریم!؟ خب همگی مون کلی خرید کرده بودیم و پولامون ته کشیده بود و تخمین می زدیم که رستوران ارزونی نباشه! تو این هیرو ویر شوهر فرزانه دوستم هوس قلیان کشیدن هم کرده بود. منم به شوخی بهش گفتم حمید کوفت بکشی! بزار ببینیم پولمون می رسه یا نه! گفت مهم نیست خونه ی آخرش اینه که ظرفها رو می شوریم و جبران می کنیم!

وقتی همسری از گارسون خواست صورت حساب رو بیاره، اول همسری و بعد حمید یه نگاهی به برگه ی صورتحساب کردن و یه نگاهی به همدیگه، ما هم دل تو دلمون نبود که بدونیم بالاخره پول غذا چقد شده؟ همسری و حمید هم حالا شوخی شون گرفته بود طوریکه ادای آدمای مفلس رو در می آوردن و بهم تعارف که من خودم الان می رم می گم حاضرم امشب تمام ظرفهای رستوران رو بشورم! مجید هم می گفت: مگه من میزارم خودم الان می رم داوطلب می شم! منم گفتم اینطور که معلومه هر سه باید با هم برید امشب هم ظرف بشورین و هم زمین هارو تی بکشین! لطفا کرایه تاکسی بدین ما بریم هتل!؟ که دیدم هر سه زدن زیر خنده و گفتن نه بابا این همه غذا و دسر و ... همش انقد شده خیلی عالیه! همگی خوشحال شدیم. اون شب انقدر شوخی کردیم و خندیدم که دل درد گرفته بودیم و تازه میزمون هم انگشت نما شده بود و بقیه توجهشون به ما جلب شده بود!

از رستوران زدیم بیرون و سوار ماشین شدیم. حالا بین راه که می رفتیم تو اون تاریکی لاشه ی یه خرگوش سفید توجهمون رو به خودش جلب کرده بود یه دفه همسری سرشو برگردوند ببینه زنده س یا نه!؟ که نگو یه طرف جاده رو آسفالت ریخته بودن و طرف دیگه رو نه! همین باعث شد ماشین روی این ناهمواری بچرخه و ماشین از کنترل همسری خارج بشه. همه مون نفسمون تو سینه حبس شده بود. فقط ماشین رو لاستیکاش چرخید و به طرف مخالف جاده که سراشیبی تندی بود و نهال های درخت رو تازه تو این قسمت کاشته بودن منحرف شد و خودمون رو وسط این نهال ها  دیدیم. خدا خیلی کمک کرد که بالاخره ماشین متوقف شد. حمید شوهر فرزانه که خیلی آدم شوخیه زودتر از بقیه خودش رو جمع و جور کرد و تونست زبون باز کنه، گفت: بچه ها نگران نباشین همه مون زنده ایم! اگرم مرده باشیم بازم با هم هستیم! یه دفه همگی زدیم زیر خنده! ولی من که پاهام بی رمق شده بود و همش زیر لب ذکر می گفتم که خدایا شکرت که طوری نشد.

فرزانه و خانوم مجید هر دو می گفتن بچه ها از بس تو رستوران خندیدیم چشممون زدن! واقعا اون شب خیلی بهمون خوش گذشته بود البته بغیر از این آخری.... که بخیر گذشت.

تو این سفر یک هفته ای دو روزی هم از راه زمینی از سوریه به لبنان رفتیم که البته خاطره ی اونو تو یه پست دیگه براتون می گم . این پست هم به اندازه ی کافی طولانی شد! پس بیشتر از این سرتون رو درد نمیارم.