باور کنین وقتی بعنوان یه خارجی به آمریکا رفته بودم مردم اونجا اینطوری که الان به این اداره میرم نگام نمی کردن! وقتی می رم نمازخونه که نماز ظهرم رو جماعت بخونم بغل دستی هام اول بهم خیره می شن و بعد سرفرصت می پرسن شما تازه اومدی اینجا! بعدش می پرسن انتقالی گرفتی از جای دیگه! وقتی می گم نه ... یه نگاه بلند بالا می کنن. حالا فکر می کنن من الانه اومدم حکم استخدامم برام خورده! خداروشکر من نیازمند این کار نیستم... تازه تعریف از خود نباشه بطور اصولی روابط عمومی شون زنده شده و چند تا مصاحبه و دیدار واسه مدیرعاملشون ردیف کردم و همه هم خیلی خوب جواب داده و به قول مدیرمون تازه اینجا احیا شده و دیده شدیم!

نمی دونم قصه چیه که از مسئول دفتر و آبدارچی و راننده گرفته تا همکارای کارشناس تا به من می رسن شروع می کنن به درددل از مشکلات استخدامی شون!! نمی دونم چرا فکر می کنن به یه مدیر رده بالا وصلم که می تونه مشکلشون رو حل کنه!!! البته منم گوش شنوای خوبی می شم براشون و تنها کاری که از دستم برمیاد دلداری دادن به اوناس...

صبحا همسری من رو تا یه مسیری می رسونه و بعد از اونجا یه تاکسی می گیرم و راحت به محل کارم میرم... پریروز که من رو پیاده کرد حواسش نبود که یه کم صبر کنه تا من کیف و ظرف غذام رو از صندلی عقب ماشین بردارم و سراسیمه داشت پاش رو می ذاشت رو گاز که متوجهش کردم که صبر کن می خوای من رو بدون هیچی اینجا ول کنی بری؟

کلی خندید و گفت خب فوقش زنگ می زدی که کیفم جا مونده و ... می گم ببخشید با کدوم موبایل؟ اونم تو کیفم بود... می گه از یکی خواهش می کردی برات زنگ بزنه. می گم نه اینکه شماره ت رو حفظم! تا خود اداره تو این فکر بودم که اگه من رو بدون کیف اونجا ول می کرد چه اتفاقی برام می افتاد... حالا هر صبح برام شده کابوس قبل از پیاده شدن می گم همسری گاز ندی بری ها وایسا کیفم رو بردارم!

امروز اتاق بغلی من همش سروصدا بود که یه همکار از طبقه پایین اومده و با همکار من هم اتاق شده. حالا همکار من یه پسر 28 ساله س و همکاری که باهاش هم اتاق شده یه پیرمرد آذری زبان هست که مدام با فریاد حرف می زنه... داشتم سربه سرش می ذاشتم که خدا بهت صبر بده ... اونم لب و لوچه آویزون می گفت باید حلوا پخش کنم! مسئول دفترمون می خنده و به من می گه خانوم یه وقت دیدی امروز فردا یکی دو تا هم اتاق هم برای شما اومد... گفتم ایرادی نداره اگه با من سنخیت داشتن اوکی هست ولی اگه ببینم هیچ سنخیتی با من ندارن خیلی راحت می گم خدا نگهدار!

دیروز یکی از همکارام که یه آقای جوون و خوشرو هست با بغض اومده می گه یه پیشنهاد دادم به آقای مدیر ولی گفته این اراجیف چیه نوشتی! این که نشد طرح و در واقع فقط یه سری سابقه واسه کاری که قبلا انجام دادی نوشتی! و بعدش گفته ببام از شما کمک بگیرم... حالا فکر می کنن من علامه دهرم! یه کم فکر کردم و گفتم ببین تو دانشگاه ما برای نوشتن یه طرح همیشه اهداف و رویکرد و بودجه و از این قبیل موارد رو می گیم. بعدش یکی یکی براش نوشتم و اونم هرچی به ذهنش می رسید اضافه می کرد. خلاصه یه کم آروم شد و کلی تشکر کرد. فرداش با دست پر و کیفور برد پیش آقای رییس و باهاش موافقت کردن. امروز گفت خدا خیرتون بده یه بار سنگین از رو دوشم برداشته شد...

خوشحال بودم که تدریس درسته که درآمدی برام نداره ولی همین که من رو آپدیت نگه می داره کلللللللللللی ارزشمنده...